Hieronim Franciszek Andrzej Zamoyski urodzony 30 września 1717 roku w Gniewie. Jego ojcem był Michał Zamoyski – wojewoda lubelski, matką córka wojewody chełmińskiego – Anna Działyńska. Uczęszczał do szkół jezuickich w Toruniu, następnie w latach 1726 – 1731 studiował prawo i matematykę w Getyndze, Lipsku i prawdopodobnie w Anglii. W 1740 roku wstępuje do wojska saskiego, służąc w regimencie ks. Albrechta, awansując po 12 latach do stopnia pułkownika. W 1754 roku opuszcza armię i od 1757 roku poświęca się wyłącznie działalności społeczno-reformatorskiej. W tym samym roku zostaje wojewodą inowrocławskim, a od 1758 roku starostą halickim. Dzięki protekcji Czartoryskich w 1761 roku obejmuje urząd marszałka trybunału. Zdobywa ogromną popularność dzięki śmiałym wystąpieniom na sesjach Rady Senatu. Zyskuje zaufanie Stanisława Poniatowskiego. Po jego koronacji na króla w 1764 roku, w czasie grudniowych obrad sejmowych, Zamoyskiemu powierzony zostaje urząd kanclerza wielkiego koronnego. Sprawował go do 1767 roku, dążąc do uporządkowanie trzech zasadniczych kwestii w kraju: ekonomicznej, wojskowej i wymiaru sprawiedliwości. Protestując przeciw poczynaniom ambasadora carskiego Renina wobec opozycjonistów radomskich, którzy zostali wywiezieni w głąb Rosji, zrzekł się godności kanclerskiej. Przez następne lata należał jednak do grona tajnych doradców króla. W roku 1769 zawarł związek małżeński z Konstancją Czartoryską.

   W ramach Komisji Edukacji Narodowej od 1773 roku sprawował nadzór nad województwem mazowieckim, a następnie sandomierskim. W 1776 roku na zlecenie króla rozpoczął prace – przebywając w Bieżuniu – nad „Zbiorem Praw Sądowych", który ukazał się po dwóch latach w roku 1778. Praca powstała przy współpracy J. Wybickiego, J. Chreptowicza, M. Węgrzeckiego, A. Rogalskiego, K. Szembeka. Niestety ze względu na swoje nowatorstwo Kodeks nie doczekał się wprowadzenia w życie.

   Związki Zamoyskiego z Bieżuniem sięgają roku 1735, kiedy to otrzymał go w spadku po matce wraz z całym miastem, 14 wsiami i 8 folwarkami. Będąc człowiekiem światowym, rozumiejącym nieefektywność pracy pańszczyźnianej, przeprowadził w swoich dobrach – jako pierwszy w kraju – oczynszowanie chłopów, zastępując pańszczyznę czynszem pieniężnym. Całe przedsięwzięcie trwało niemal 20 lat w okresie 1760 – 1779. W dobrach bieżuńskich przypadło ono na lata 1760 – 1765. Było to posunięcie pomyślne zarówno dla jednej, jak i dla drugiej strony. W następnym dziesięcioleciu wzrosło zaludnienie, napłynęli koloniści niemieccy, sytuacja materialna właściciela, a także ludności poprawiła się.

   Miasto też zmieniło swój wygląd – dokonano regulacji rynku i ulic. W 1767 roku, dzięki staraniom Andrzeja Zamoyskiego, miasto uzyskało ponowną lokację na prawie magdeburskim oraz własną ordynację. W 1776 roku właściciel ufundował nowy, murowany kościół, a także w następnych latach dzwonnicę, kostnicę i szkołę elementarną. Rozbudowuje też rezydencję. Ostatnie lata życia spędził Zamoyski z dala od wielkiej polityki. W 1790 roku, po śmierci brata – Jakuba został X ordynatem Ordynacji Zamojskiej. Przeniósł się do Zamościa, gdzie zmarł 10 lutego 1792 roku.